Martılarımı Bırakıyorum

Kum taneleri ayaklarıma yapışıyor.Parıl parıl parlıyorlar güneş vurduğunda...
Ayaklarıma bakan yaşadığımı sanır.
Hiç gidemeyeceğim kadar uzağa ve dibe çekiyor beni deniz.
Deniz bu ülkede kendimi ait hissettiğim tek yer.

Deniz benim.
Deniz annemin karnı gibi sonsuz ve tuzlu.
Ayaklarımı suya sokuyorum.Kum tanelerini temizliyor deniz.
Yaşamadığım ortaya çıkıyor ama yinede denize çok şey borçluyum.Beni evimde hissettiriyor.

Avaz Avaz konuşuyorum içimle. İç organlarım ağrıyor .
Hiç gitmediğim yeşillikleri özlüyorum.Neden bilmiyorum,burası hep çok kalabalık.
Dağıtın şu insanları!
Martılara durumu açıklamam lazım.